In zijn achtste langspeler voert Tarantino ons zijn tweede officiële western. En wat voor een. Er zijn zoveel bijvoeglijke naamwoorden die The Hateful Eight kunnen beschrijven, maar geen enkele voldoet. Tarantino is er weer maar eens in geslaagd een echt meesterwerk af te leveren.
The Hateful Eight vertelt het verhaal van zeven gevaarlijke premiejagers en hun gevangenen, enkele jaren na de burgeroorlog in het winterse Wyoming. Door een sneeuwstorm raken ze afgedwaald van hun route en komen ze vast te zitten in een afgelegen plaatsje, met alle gevolgen van dien.
De film schittert in eenvoud. Geen lange achtervolgingen, geen overdreven schietscènes en geen flitsende beelden. Het recept is simpel en schreeuwt Tarantino. Het blijft bewonderenswaardig hoe de regisseur de aandacht drie uur lang vasthoudt met dialogen, galgenhumor en fabuleus georkestreerd geweld. De exponent van nouvelle violence doet het met The Hateful Eight weer. Misschien wordt het eens tijd voor de Oscar voor beste regisseur?
De eerste helft van de film is traag. Niet iedereen heeft het geduld om het soms tergend trage tempo te verdragen. Maar alstublieft, laat je concentratievermogen geen seconde rusten of je verliest een stuk van een ongetwijfeld straffe scène. Acht hoofdrolspelers krijgen alle tijd om te schitteren, met slechts een aantal kleine bijrollen die verder niet afleiden van het plot. Ook deze keer maakt Tarantino gebruik van zijn frequente medewerkers.
Met Samuel L. Jackson die uitblinkt in ijzige kalmte en Kurt Russel die een van zijn sterkste acteerprestaties neerzet. De heren leiden een sterrencast. Een cast die ervoor zorgt dat iedere ontmoeting, opmerking en gezichtsuitdrukking de moeite is. Nog meer dan de filmstijl, soundtrack en bloedige effecten, maken de acteurs de film in Tarantino’s werk. Naast enkele grote namen staan ook enkele onbekende acteurs. Tim Roth –die al eerder schitterde in werk van Tarantino- weet een prachtige excentrieke ‘hangman’ neer te zetten, compleet met Brits accent en Jack Sparrow-achtige trekjes.
The Hateful Eight is Tarantino’s meest gewelddadige. De regisseur zit in bloedvorm en dat mag je letterlijk nemen. Maar geweld hoort bij een Tarantino-film. Net zoals verwijzingen naar andere films en popmuziek. Die ook in The Hateful Eight terugkomen.
Na Inglourious Basterds en Django Unchained werken Tarantino en Ennio Morricone weer samen. De Italiaanse componist verzorgt ook nu de muziek in Tarantino’s film. De regisseur staat er voor bekend om soundtracks te maken van bestaande nummers. Maar in deze film laat hij de beroemde Italiaanse componist werken aan de ‘ziel van de film’. Het is voor het eerst sinds veertig jaar dat Morricone verantwoordelijk is voor de soundtrack van een westernfilm. Het resultaat mag zeker gehoord worden.
De film verdient 5 sterren. Nu wil ik wel melden dat dit niet betekent dat de film bij iedereen goed in de smaak zal vallen. De film is heel specifiek. Je moet fan zijn van spanningsopbouw, gevatte humor en uitgebreide dialogen. Maar The Hateful Eight doet me twijfelen of Reservoir Dogs nog wel mijn lievelingsfilm is en dat zegt een hoop!
Tarantino
Tarantino’s regiedebuut kwam in 1992 met Reservoir Dogs. Maar echte faam ontving Tar
antino pas twee jaar later. In 1994 won hij met Pulp Fiction namelijk de prestigieuze Gouden Palm en een Academy Award voor beste scenario. De Amerikaan creëerde een onvoorspelbare sensatie vol geweld en popcultuur. Tarantino slaagde erin om verschillende verhalen te verweven en met succes een fascinerende film te maken.
Tijdens het filmen van Pulp Fiction kwam Tarantino ook op het idee van een ander meesterwerk: Kill Bill. Het idee voor Kill Bill werd gevormd door Tarantino en Uma Thurman in een bar tijdens het filmen van Pulp Fiction. Het duurde echter 6 jaar vooraleer de Amerikaanse regisseur begon aan het script van de film.
Het plot van de film werd gericht op wraak. De vrouwelijke moordenaar bekend als the Bride (Thurman) wil iedereen die betrokken is op de woeste aanval op haar en haar huwelijksfeest doden. Tarantino schoot uiteindelijk zo veel beelden, daarom moest hij twee films maken. Kill Bill: Vol.1 werd uitgebracht in het najaar van 2003, Kill Bill: Vol. 2 een paar maanden later.
Tarantino nam daarna even een pauze in de filmwereld. Maar na 5 jaar begon hij te werken aan een Wereld Oorlog II-script waar hij in 2000 lang aan werkte maar nooit afmaakte. In 2009, bracht hij het lang verwachtte Inglourious Basterds uit.
Tarantino bleef de commerciële en kritische successen aan elkaar weven. Ook de actiefilm Django Unchained was een voltreffer. Tarantino won met de western een Academy Award voor beste scenario.
