Belgica Review – Met luid tromgeroffel brachten verschillende media de voorbije weken Belgica, de nieuwste film van Felix van Groeningen, onder de aandacht. De film won al een prijs op het Amerikaanse Sundance Film Festival en kon vorige week na de première op de Vlasmarkt in Gent rekenen op een groot feest. Geen toevallig gekozen locatie: het verhaal van café Belgica is grotendeels gebaseerd op de levensloop van café Charlatan op de Vlasmarkt. De Gentse Feesten leken zich vroeg aan te kondigen dit jaar.
Van Groeningen, die twee jaar geleden nipt naast een Oscar greep met The Broken Circle Breakdown, roept met zijn nieuwe film de sfeer uit De Helaasheid Der Dingen terug op. Ook in Belgica staat een familiedrama centraal dat zich ontwikkelt binnen een losbandig leven vol drugs en rock-’n-roll. Er komt een eind aan de verwaterde relatie tussen de broers Jo en Frank wanneer de ene een café opent en de andere zich aanbiedt om te helpen. Samen breiden ze het café uit en niet veel later zijn ze de succesvolle eigenaars van café Belgica, dé hotspot van het Gentse uitgaansleven.
Tom Vermeir, die de vertolking van Frank op zich neemt, blinkt van de twee hoofdpersonages het meeste uit. Komt het doordat hij meer vertrouwd is met het sappige Koksijds accent of omdat hij een heel herkenbaar karakter speelt? In elk geval komt hij geloofwaardiger over dan Jo, gespeeld door Stef Aerts. Jo lijkt een intelligente, ondernemende en goeie jongen maar zijn bestaan in de film hangt voornamelijk af van zijn omgeving en dat is jammer. Als kijker mis je de drijfveer te voelen waarom Jo zo intensief met zijn café bezig is. Hoewel Van Groeningen het personage Jo creëerde als rustpunt in de film mocht hij wat ons betreft wat meer uitgediept zijn.
Hoewel café Belgica een vette knipoog is naar café Charlatan in Gent, is de regisseur er absoluut in geslaagd om de film een universeel karakter te geven. De overgang van rock naar elektronica en van bruin café tot hippe club heeft zich namelijk in veel Westerse landen voltrokken. Ook het centrale verhaal van twee broers die elkaar verliezen in een het succes van een gezamenlijk project, is niet per se een Vlaams gegeven.
Wellicht zal de fantastische soundtrack, ook wel het ‘derde hoofdpersonage’ genoemd, ons het meeste bijblijven. De sound is volledig toe te schrijven aan Stephen en David Dewaele van Soulwax die hiervoor hun gloednieuwe studio in Gent konden uittesten. Voor Belgica stelden ze maar liefst zestien fictieve bands samen met leden van bestaande Belgische groepen. Zo herkennen we onder andere Bent van Looy, de dames van Kenji Minogue en Hong Kong Dong. Door de veelheid aan groepen krijgt elke stap in de evolutie van het café de juiste muzikale aandacht. In de slotscène sluit de beklijvende stem van de Gentse zangeres Charlotte Adigéry het muzikale verhaal symbolisch af met The Best Thing.
Samen met de soundtrack zorgen de camerabeelden voor een geslaagde feestroes waar je als kijker moeilijk aan ontsnapt. Hoe mee drugs, hoe waziger en chaotischer het beeldmateriaal. De camera zoekt heel veel verschillende hoeken op, en kruipt op natuurlijke wijs in de sfeer van het nachtleven. Precies alsof je als kijker zelf aanwezig bent in het danscafé Belgica, niet als toeschouwer maar als deelnemer. Dat is waar de film enorm in uitblinkt: ze sleurt je genadeloos mee naar haar zelfverklaarde ‘favoriete oord van verderf’, of je daar nu zin in hebt of niet.
