Hoe verhaal je over de Bosnische oorlog zonder je ter verliezen in de complexiteit van het onderwerp? Daar wist regisseur Fernando León de Aranoa een gepast antwoord op. Het resultaat: een zwarte komedie die je soms ongemakkelijk in je stoel doet schuifelen.
Het bekendste gezicht van A Perfect Day is ongetwijfeld dat van acteur Benicio Del Toro. De 49-jarige Puerto Ricaan kennen we vooral uit misdaadfilms als Traffic (2000), 21 Grams (2003) en zijn vertolking van Che Guevara in The Argentine en Guerilla (2008). Del Toro hapte naar eigen zeggen snel toe op het scenario van León de Aranoa omdat het eens niet over drugsbaronnen gaat. In A Perfect Day speelt hij de chef van een groepje internationale hulpverleners die verantwoordelijk zijn voor de watervoorziening van een Bosnische gemeenschap aan het einde van de oorlog, in 1995.
Tot zover de serieuze verhaallijn. Een acuut probleem dringt zich op wanneer de enige waterput die het dorp van drinkwater voorziet bezet is door het lijk van een extreem zwaarlijvige man. Om het water niet te besmetten moeten de hulpverleners binnen de 48 uur een touw vinden om hem eruit te trekken. Helaas kan of wil niemand hen dat touw geven. Ook botsen ze op de strenge en absurde regelgeving van de aanwezige VN Blauwhelmen en een wantrouwige bevolking.
In hun absurde zoektocht naar touw wordt de schrijnende situatie van Bosnië op het einde van de oorlog heel duidelijk. ‘Meneer de koe, is het naar links of naar rechts?’ is plots minder grappig wanneer de hulpverleners moeten gokken waar de mijnen langs de baan liggen. Of een van de hulpverleners die zich schertsend voorstelt als ‘gids van de dag’ in een compleet verlaten en platgebombardeerd dorp. De humor onder de hulpverleners wijst tegelijk op de gewenning die optreedt in gruwelijke omstandigheden. Dat de identiteit van het lijk in de waterput van geen belang is, suggereert bovendien dat het zich vaker voordoet.
Ook de samenstelling van de groep hulpverleners heeft iets lachwekkend. Zo bevinden zich naast Benicio Del Toro de knappe actrices Mélanie Thierry en Olga Kurylenko. De twee vrouwen komen precies van een catwalk gelopen en vormen hierdoor een wat vreemde aanvulling bij de groep van Artsen Zonder Grenzen. Maar als de regisseur hiermee tot doel had om de absurditeit te verhogen, dan is hij hier zeker in geslaagd.
De ‘perfect day’ breekt uiteindelijk aan wanneer een beerput het begeeft, het dorp overstroomt en het lijk vanzelf uit de waterput spoelt. Maar of de waterput hierdoor gezuiverd is, lijkt onwaarschijnlijk. Met deze absurde stuiptrekking sluit de film in gepaste stijl af.
Hoewel León de Aranoa op een slimme manier voortdurend het contrast opzoekt tussen het absurde en het schrijnende van de situatie, is dat helaas de doodsteek voor het verhaal. De film slingert je constant heen en weer tussen een oorlogsverhaal en een komedie, waardoor je op het einde wat verweesd achterblijft. Ook de oude opgerakelde liefdeshistorie tussen twee hulpverleners is er wat onnodig bij gesleurd. Een film die ons dus niet lang zal bijblijven.
